BAKI, 7 noyabr — Sputnik, İvan Danilov. ABŞ-dakı seçkinin nəticələri istənilən banan respublikasında (və ya banan imperiyasında) olduğu kimi məhkəmə çəkişmələri və küçələrdə qarşıdurma rejimində müəyyən ediləcəyinə baxmayaraq, Amerikanın gələcəyinin necə olacağını artıq indidən görmək olar. Bunun üçün hətta siyasətçilərin yox, ictimai fikrin liderlərinin bir-birilərinə dediklərinə qulaq asmaq kifayətdir.
Demokratlar Partiyasının tərəfdarlarının (yəni, əhalinin yarısının) və solçuların seçicilərə münasibətinə nümunə olaraq amerikalı teleulduz, müğənni, ictimai fikir lideri və LGBT-fəal olan Monet İksçeyncin (Monet X Change) münasibətini göstərmək olar:
"Hamıya: Bəsdir Trampın tərəfdarlarına elementar anlayışı və başa düşmə qabiliyyəti olan insanlar kimi müraciət etdiniz. Onlar - (senzuradan kənar — müəl.) idbardırlar".
Müasir ABŞ-da bu mövqe, demək olar ki, standarta çevrilib və əslində Hillari Klintonun məşhur “Trampın seçiciləri cılız insanlar qrupudur” tezisinin daha emosional formada ifadəsidir.
Monet İksçeyncin özünü müasir Amerika cəmiyyətində tənqid etmək olmaz, çünki bu teleulduzun ətrafdakıları istədiyi kimi və heç bir nəticəsiz alçaltmağa imkan verən iki keyfiyyəti var. Birincisi, o zəncidir, ikincisi, draq-kvin, yəni, qadın paltarı geyinən və onunla qadın kimi rəftar olunmasını tələb edən bioloji kişidir.
Bu kontekstdə Monet İksçeynci (əsl adı Kevin Bertindir) məsələn, siyasi bəyanatlarına və siyasi opponentlərinin təhqir edilməsinə görə “idbar” adlandıran istənilən şəxs siyasi fəalların belə “homofob və irqçini” işə götürmək istəyən istənilən işəgötürəni təqib edəcəkləri ucbatından ən azından pulsuz-parasız qala bilər.
Trampın tərəfdarlarına, xristianlara, mühafizəkarlara, fəhlə peşələrinin nümayəndələrinə (Trampın əsas seçiciləri), həmçinin respublikaçı və ya kənd ştatlarının sakinlərinə (Trampa səs verən) qarşı nifrət və qeyri-humanizm göstərməyə görə vəzifəni, işi, pulu, TV-yə girişi və ən azından sosial şəbəkədə profili itirmək prinsipcə mümkün deyil. Bu, Senat və Konqresdə yerlərin nisbəti barədə istənilən analitikadan daha aydın şəkildə ABŞ-da hakimiyyətin kimə məxsus olmasını göstərir.
Əslində, ABŞ əhalisinin yarısının hər şeyi etməyə icazəsi var. İkinci yarısı isə pul ödəməli, tövbə etməli və acizanə surətdə əsas şəhərlərdəki seçki məntəqələrinə gecələr ağ furqonlarda anlaşılmaz yüklü qəribə konteynerlərin daşınmasına baxmalıdır. Bu konteynerləri səsləri sayma zonasına gətirirlər, sonra isə Baydenin qəflətən on minlərlə səsi artır.
Bu aşkar və həyasız elektoral pozuntuların icraçıları tamamilə sakitdirlər, çünki əmindirlər ki, onlara buna görə heç nə etməyəcəklər, çünki əsas KİV-lər və ictimai fikrin əhəmiyyətli hissəsi tamamilə onların tərəfində olacaq. Ola bilsin ki, ölkənin məhkəmə sistemi də onların tərəfində olacaq.
Və hər şeydən yaxşı bu fenomen draq-kvin-teleulduzun digər vətəndaşlara münasibəti ilə izah olunur. O onları insan yox, idbar adlandırır. İdbarları aldatmaq, onları səsdən məhrum etmək olar və lazımdır, onlara qarşı əxlaq, ləyaqət, mərhəmət yoxdur və insanlar üçün yazılmış qanunlar qəbul edilmir. Əgər Tramp və onun komandası Amerika məhkəmələrində (ya da Amerika küçələrində) kiçik möcüzəyə nail olmasalar, onda ABŞ əhalisinin təxminən yarısı qeyri-müəyyən dövr ərzində bu rejimdə yaşamalı olacaq.
Bir tərəfdən, elementar empatiya bu cür aşkar vətəndaş alçaldılmasının qurbanlarına acımağa məcbur edir, lakin digər tərəfdən, bunda müəyyən tarixi ədalət elementləri var. Milyonlarla respublikaçı seçicilərin keçmiş SSRİ respublikalarının ərazisində yaşayan etnik rusların öz üzərlərində hiss etdiklərini hiss eləmək imkanları var. CNN jurnalistlərinin hər şeyin yaxşı olduğu barədə dedikləri ilə müşayiət olunan faktiki siyasi hüquqlardan məhrum olma, iqtisadi həyatdan çıxarılma, ləyaqətin alçaldılması və s.
Postsovet məkanının aşkar rusofob siyasətçilərinin ənənəsi var. Seçkidən əvvəl və yaxud dərhal sonra onlar rus azlığa milli birlik və sevgi çağırışları ilə müraciət edirlər. Hərdən bunu hətta rus dilində də edirlər.
Trampın səsləri oğurlanan tərəfdarlarının yaxın xaricdəki rusların hisslərinə oxşar hissləri yaşamaq imkanları oldu. Öz çıxışı zamanı Co Bayden qəflətən həmin “idbar”larla barışıqdan danışaraq amerikalıların birliyindən söz açdı.
Baydenin qərargahının və amerikalıların postsovet məkanındakı marionetkalarının üslubunun oxşarlığı təsadüfi deyil, çünki ABŞ-dakı “rəngli inqilabı” bu prosesi keçmiş sovet və digər ölkələrdə planlaşdırıb həyata keçirən şəxslər realizə edirlər.
Lakin hər şey elə də pis deyil. Əvvəl-axır, hətta əgər Tramp uduzsa və onun tərəfdarları üçün həyat cəhənnəmə çevrilsə, onların həmişə Oreqona köçmək imkanı olacaq. Bu ştatda ümümxalq referendumunda ağır narkotinləri saxlamağın cinayət olmadığı qərarını veriblər. Bu da Amerikanın gələcəyinin nişanəsidir – bir vaxtlar böyük olan dövlət vətəndaşlarının yarısına nifrət edir, öz sivilizasiya institutlarını sındırır, bu total iflas atmosferində yaşaya bilməyənlər üçün isə “narkotik çıxışı” təklif olunur. Şübhəsiz ki, Amerikanın gələcəyi var, lakin onun işıqlı olub-olmayacağı ciddi suallar doğurur.
