BAKI, 4 oktyabr — Sputnik. Şimal axınının zədələnməsi Rusiyaya böyük itkilər gətirdi. Bu qədər ümidlərin bağlandığı çoxmilyardlıq layihəni daha aylarla bərpa etmək mümkün deyil. Geosiyasi vəziyyəti nəzərə alsaq, hər şey illərlə uzana bilər. Ancaq bu hekayə Avropa üçün daha dəhşətli oldu.
Avropa, nəinki birdən-birə ucuz rus karbohidrogenlərinin iynəsindən ayrıldı. Xeyr, aydındır ki, hazırda qaz kəmərləri işləmirdi, amma avropalılarda belə bir illüziya var idi ki, onlar hələ də Moskva ilə bazarlıq edəcəklər, sonra Kiyev xuntasına təzyiq edərək onu sülhə məcbur edəcəklər və bunun müqabilində arzuolunan klapan açılacaq, ucuz yanacaq borulardan keçəcək və hər şey "nənələrin dövründə olduğu kimi" olacaq.
İndi isə bütün illüziyalar darmadağın oldu. Heç kim onlara alışdıqları kimi sövdələşməyə, danışmağa imkan verməz. Vaşinqton ev sahibinin kim olduğunu sərt şəkildə nümayiş etdirdi. Avropalılar, soyuqdan donana qədər qədər onlara bu qədər əlçatmaz olan qazsız oturacaqlar.
Bunun nəyə gətirib çıxaracağını söyləməyə belə ehtiyac yoxdur. Onsuz da Köhnə Dünyanın ən böyük müəssisələri bağlanmaq ərəfəsində tarazlaşır, hər şey — benzindən məhsullara, "kommunal"dan tualet kağızına qədər qızğın templə bahalaşır. Qaçılmaz iflaslar kütləvi işsizliyə səbəb olacaq. İşsizlər "kommunal"ın pulunu necə ödəyəcək və hansı pula ərzaq alacaqlar – bu suala heç bir Avropa lideri aydın cavab verə bilməyib. Avropa sürətlənmiş templə Ukraynanın bir az əvvəl tutduğu yolla gedib: öz iqtisadiyyatının tamamilə məhv edilməsi, yoxsullaşma və vəhşilik.
"Anqlo-sakson təxribatı" və "Köhnə Dünya"nın imici
Amma məsələ təkcə iqtisadi fəlakətdə deyil. Anqlo-sakson təxribatı (Vladimir Putinin tərifinə görə) qaz kəmərində Köhnə Dünyanın bütün imicini partlatdı, Avropa siyasətinin müstəqilliyi ilə bağlı bütün illüziyalara son qoydu.
Uzun illər boyu Aİ ölkələrinə Vaşinqtonun bərabərhüquqlu tərəfdaşları kimi çıxış etməyə icazə verildi. Səssiz-səmirsiz olaraq, onlar qlobal oyunçular hesab edilirdilər. Paris, Berlin, Vyana — bu paytaxtlarda keçmiş əzəmətin əks-sədası vardı. Avropa dövlətlərinin başçıları, əgər özləri buna inanmasalar da, başqalarını inandıra bilərdilər ki, onlar qüdrətli Köhnə Dünyanın qanuni varisləridirlər.
Qaz kəmərində baş verən bir neçə partlayış bu illüziyaya son qoydu. Qlobal dünyanın optikası amansızdır. Hər kəs hər şeyi görür. Anglosakson ağaları avropalıların milyardlarla avro sərmayə qoyduqları qaz kəmərini dağıdıb məhvə məhkum etdilər və onları tamamilə Amerika MTQ-dən asılı vəziyyətə saldılar. Bəs avropalıların buna reaksiyası necədir?
Sakit dəhşət, başqa heç bir şey. Diqqət etdiniz? Yerli elita, ümumiyyətlə, onlar üçün həqiqətən taleyüklü bu təxribat barədə hər hansı bir qəti şəkildə danışmaqdan qorxdu. Bircə Aleksandar Vuçiç təkbaşına, səmimi şəkildə dedi ki, partlayışlar barədə xəbər tutanda "qorxudan tər tökdü". Qalanları – məsələn, "təxribat" haqqında nəsə mızıldandılar, Vaşinqtondakı sahiblərinin "ağıl verikləri" hər şeyi dilə gətirdilər, günahlarını rusların üstünə atmağa cəhd göstərdilər. Bu keylik fəlakət qarşısında xarakterik donuqluqla bağlıdır.
Nəzəri cəhətdən Rusiya deyil, Almaniya və digər Avropa ölkələri bu təxribat məsələsini BMT-yə çıxarmalı, bütün dünyaya "Xilas edin, yaxşı insanlar!" deyə qışqırmalı, bütün Meqre komissarların iştirakı ilə kütləvi araşdırma aparmalıdırlar. Amma yox, belə bir şey baş vermir.
Qəzanın araşdırılmasından xüsusi danışmırlar. Hansı araşdırmadan danışmaq olar, bir halda ki, özləri barədə hər şeyi başa düşürlər: kim partladı və nə üçün partlatdı. "Müstəntiqlər nə vaxtsa ictimaiyyəti qaz kəmərinin partlamasının arxasında Rusiyanın dayandığına inandıra biləcəklərmi ?"- deyə "Politico" nəşri ritorik sual verir. Xeyr, əlbəttə ki. Və, Allah eləməsin ki, hansısa bir vicdanlı komissar Meqre həqiqətən bunu edəni tapa. Bu, dəhşət olacaq. Yaxşı, lazım deyil. Hamı hər şeyi başa düşür, amma heç nə deyə bilmir. Sanki Avropa deyil, Turgenevin "Mumu"sudur.
Yaxşı, Amerika bankirlərindən maaş alan siyasətçiləri və ya nəsilbənəsil xaricdəki qrantların üzərində oturan jurnalistləri bilirik. Heç kim onlardan cəsarətli açıqlamalar gözləmirdi. Amma hardasa əfsanəvi Avropa aristokratiyası var idi - niyə biz onların səsini eşitmirik? Avropanın biznes kapitanları, məşhur sənaye sülalələrinin varisləri! Xristian kilsəsinin görkəmli xadimləri, mən sizin alovlu moizənizi eşitmək istərdim. Xeyr, cavab yoxdur.
Avropa kapitalının xilas cəhdləri
Avropa biznesinin kapitanları başlarını sındıraraq ABŞ-a qaçırlar, kapitalları çıxarırlar, istehsalatların yerdəyişməsini planlaşdırırlar. "Kapital milliyyəti bilmir", hər şey doğrudur. Almaniyada, İtaliyada, Avstriyada əlavə pul qazandıq, indi isə getməyin vaxtı gəldi.
Onların ardınca Avropa aristokratiyası okeanın o tayına qaçır. Harri və Meqan Windzorlar ABŞ-a məftunedici köçmə meylini yaratdılar. İndi isə ingilis, isveç, danimarka şahzadələri zəngin ər və ya sevgili üçün ora uçurlar.
Xristian kilsəsinin rəhbərləri kilsələri bağlayırlar - onların qızdırılması üçün pul yoxdur, kilsə binalarını satırlar, onları yanacaqdoldurma məntəqələrinə və meyxanalara uyğun olaraq yenidən profilləşdirirlər. Sürüyə yenidən enerjiyə qənaət etmək üçün səbirli olmağı və uzaqdan dua etməyi təklif edirlər. Avropanın dağılmasına onların yeganə reaksiyası budur.
Bütün bunlar — bir qədər böyük miqyasda - Ukraynaya həddən çox bənzəyir. Mədəniyyət şəklində olan bütün çox qatlı qlamur, adət-ənənə, sərvət rus qazı qurtaran kimi parlaqlığı yox olan bir növ parlaq oyuncağa bənzədi. Onun yoxluğunda Avropa elə bir hüquqsuz əraziyə çevrilib ki, orada yerli müstəmləkə elitası ABŞ-ın nəzarəti altında özünə sərf edəni tez-tələsik toplayıb, hazırda isə bütün varidatını toplayaraq metropoliyaya qaçıb.
Amerikalı himayədarlarının nəzarəti altında qalan əraziləri nə kimi bir gələcək gözlədiyi aydındır. Biz bütün bunları eyni ilə Ukraynada görmüşük və prosesin məntiqini mükəmməl başa düşürük. Çiçəklənən ölkələr bir neçə il ərzində xarabalığa çevriləcək.
Maraqlıdır ki, avropalılar nə isə etməyə xüsusi cəhd göstərməyiblər. Onlar Vaşinqtonun bütün göstərişlərini itaətkarlıqla yerinə yetirərək öz əlləri ilə iqtisadiyyatlarını məhv ediblər. Amma yox, yoxsulluq kifayət qədər sürətlə getməyib. Avropanın əhalisi azalırdı, lakin istənilən qədər kəskin deyil. Amerikalı sahiblər prosesi sürətləndirməyə qərar verdilər. Birbaşa təxribat başladı.
Avropalılar bundan sonra onları nə gözlədiyini yaxşı başa düşürlər. Dünyanın müdafiəsiz, zəngin, tənbəl və pozğun bir hissəsi Vaşinqton üçün asan ovdur. 90-cı illərdə ABŞ iqtisadi problemlərini postsovet məkanında piratçılıq yolu ilə həll edirdi. İndi Rusiya onları qapıdan qovub. Avropanı qarət etmək lazım gəldi.
"Politico" jurnalı son məqaləsində Avropanın yaxın gələcəkdə üzləşə biləcəyi geniş spektrli təxribatı təsvir edir:
"Hibrid hücumlar internet və enerji sistemlərini, maliyyə bazarlarını və su borularını hədəfə ala bilər. Belə hücumlar müharibə ilə dünya arasında boz zonada olur, onlar inkar paltarı geyinir və avtomatik olaraq silahlı cavab verə bilməyən hədəflərə zərbələr endirirlər".
Hər şey doğrudur, amerikalı sahiblər avropalı tərəfdaşlarının kritik infrastrukturunu məhz beləcə zibil qutusuna atacaqlar. Onlar müttəfiqlərdən əvvəlcə qullara, sonra isə ova çevrildiklərini özləri də hiss etmədilər. Belə də olur, bəli. Ukrayna da özünü tərəfdaş kimi hesab edirdi. Amma qapının ağzında böhran olduğu zaman, hər hansı bir tərəfdaş tez bir zamanda yemə çevrilir.
Bu gün Birləşmiş Ştatlar altında olan Avropa, qaçmağa cəhd etdiyi üçün qatı cinayətkarlar tərəfindən "konservləşdirilmiş yemək" kimi döydüyü, doymuş məhkum rolunu oynayır. Məhkumun taleyi göz qabağındadır. Bəs Avropa ölkələrinin rəhbərliyi bunu öz seçicilərinə necə izah edə bilər? Axı, seçici buna imza atmayıb. Onilliklər ərzində ona deyirdilər ki, Vaşinqton müdafiə və dəstəkdir, etibarlı padşahdır. Onunla əməkdaşlıq bəzi faydalar, sülh və rifah vəd edir. Və budur.
Əgər düzünü desək, Avropa ölkələrinin liderləri öz xalqlarına deməlidirlər ki, okeanın o tayındakı himayədarı Avropanın açıq düşməninə çevrilib. Bu düşmən onların bütün infrastrukturunu məhv etməyə, ölkələrini zibilliyə çevirməyə hazırdır. Və əgər bu, hələ mümkündürsə, Rusiya ilə əlaqələr qurmaqla ondan uzaqlaşmağa cəhd etməyə dəyər.
Rusiya əleyhinə sanksiyalar
Amma Aİ-də sözün əsl mənasında bir və ya iki nəfər real siyasətçi var. Belə ki, Viktor Orban Rusiya əleyhinə sanksiyalarla bağlı referendum elan etməkdən çəkinməyib. Alexander Vuçiç son qüvvəsinə qədər müdafiədədir.
Lakin əksər hallarda Aİ-nin muzdlu rəhbərliyi tabe olan əhaliyə acınacaqlı şəkildə yalan danışır ki, yenə də hər şeydə günahkar ruslardır. Deyirlər, guya onlar yeni təxribat təşkil edəcəklər. Bu yalana heç kim inanmır. Amma nə etmək olar - Avropa bürokratiyası Vaşinqtonun gündəmindəki yeni mərhələni dilə gətirir.
Amerikanın planına əsasən, yoxsullaşan Avropa çaşıb qalmalı və Ukrayna manerasına düşməlidir. Nasizm də, satanizm də aclıqdan ölən byurqerlərin şüuraltından çıxacaq – hamısı da necə lazımdır. Sonra isə amerikalı ustalar Şərq cəbhəsinə Avropanın top yemini atacaqlar: "Əlvida, Lili Marlen!"
Ona görə də Brüsselin "özümüzü təxribatdan necə xilas edə bilərik" sualına cavab olaraq təklif etdiyi yeganə resept Avropanın çılğın hərbiləşdirilməsidir. NATO-nun "çox aqressiv" patrulları, kəşfiyyat fəaliyyəti, havada və dənizdə hərbi mövcudluğun artırılması, Rusiyaya qarşı diplomatik təzyiq və təhdidlər. İroniyaya baxın: anqlosakslar təxribat törədəcək, Avropa isə onun məhvinə Rusiyaya hücumlarla cavab verəcək. Bir sözlə - Avropa İntihar Birliyi.