BAKI, 4 mart — Sputnik. Mənə elə gəlir ki, Rusiya vətəndaşları bu günlərdə Rusiya prezidentinin bu sözlərini xüsusi diqqətlə dinləyirdilər: “Odessada dinc etiraz aksiyası iştirakçılarının vəhşicəsinə öldürüldüyü, Həmkarlar İttifaqları Evində diri-diri yandırıldığı dəhşətli faciəni titrəmədən xatırlamaq mümkün deyil. Bu cinayəti törədən cinayətkarlar cəzalandırılmayıblar, onları axtaran da yoxdur. Amma biz onları adı ilə tanıyırıq və cəzalandırılmaları üçün hər şeyi edəcəyik – tapıb məsuliyyətə cəlb edəcəyik”.
Səkkiz ildir ki, Odessadakı “Xatın” ürəkdə sağalmamış bir yara idi. Xeyr, bu, Odessada sadəcə bir may axşamının ağılsız üç saatı deyildi. Bu, radiasiya kimi minlərlə və milyonlarla insanın ruhunu darmadağın etmiş, yavaş-yavaş və ölümcül baş verən çoxillik, çoxpərdəli faciə idi.
İnsan yaddaşı olduqca seçici hala gəlib. Ruslar, məsələn, təxminən bir əsr əvvəl Stalin repressiyalarını xatırlamalıdırlar. Təkcə xatırlamalı deyil, bu yaranı daim qaşımalıdırlar. Ancaq son faciələri xatırlamaq siyasi baxımdan düzgün deyil və qeyri-proqressivdir. Eyni zamanda, Stalin və onun heç də sentimental olmayan tərəfdaşları Ukrayna neonasistlərinin Odessa, Donbassda və s. etdiklərindən dəhşətə gələrdilər.
Yaddaşı zəif olanlara xatırladaq: 2014-cü il mayın 2-də ukraynalı faşist quldurları dinc nümayiş iştirakçılarını Odessa Həmkarlar İttifaqları Evinə qovaraq orada yandırıblar. İnternet hər şeyi xatırlayır, küçədə “Molotov” kokteyli hazırlayan qız və oğlanların üzlərini də xatırlayır.
Həmkarlar İttifaqları Evində onlarla insan diri-diri yandırıldı. Qaçmağa çalışanların çoxu özünü pəncərədən atdı. Və bu zaman "milli şüurlular" onların yanına qaçaraq onları öldürənə qədər döydülər. Qatillərin qəddarlığının dərəcəsini təsəvvür etmək çətindir. İmza asanlıqla tanınır: məhz onların ideoloji sələfləri – banderalar - Belarus kəndlərinin dinc sakinlərini evlərə qovub insanları diri-diri yandıranlar idi. Əllər ki, xatırlayır.
Ancaq 1940-cı illərin banderalarında olmayan şey rahat “jejeşeçka” (livejournal.com) və sevimli “Facebook” idi. Müasir qatillər nəinki işgəncə verib öldürürdülər, onlar öz iyrəncliklərini sosial şəbəkələrdə könüllü şəkildə yerləşdirirdilər. Və nifrət əvəzinə mövzu ilə bağlı bəyənmələr toplayırdılar.
"Qızardılmış koloradolar", "kabablar" və sair ilə bağlı sarkazmları hamımız xatırlayırıq. Milyonlarla insan və ya botlar əylənərək bu qırğına ortaq oldular. Lakin bu, faciənin yalnız ikinci aktı idi.
Üçüncüsü yerli ziyalıların Odessada baş verənləri sanki heç görmədiyində ortaya çıxdı. Bundan əvvəl onlar heç susmurdular. Onlar Kiyev iğtişaşçılarını həvəslə dəstəkləyirdilər və ən çox donmuş nasistlərlə şəkil çəkdirməkdən çəkinmirdilər. Eyni zamanda “Ukraynada faşizm yoxdur” deyə var gücləri ilə qışqırırdılar.
Zarafat bir yana, indi faşistlər həqiqətən də Odessaya gəldilər. Və dinc əhalini məhv etməyə başladılar. Birdən bütün Kiyevpərəst Moskva kütləsi harasa, yan tərəfə çevrilib ehtiyatla gözlərini yumdu və susdu. Bəziləri hətta qətliama haqq qazandırmağa çalışdı. Yenilməz arqumenti xatırlayıram: “Bunlar (öldürülmüşlər) Rusiya pasportlu şəxslər idi”. Doğrudan da, niyə bunlarla başımızı yoraq?
Bəzi bitib-tükənməyən ziyalı qurultaylarının, memorialların və Pen-mərkəzin üzvləri nasistlərin faşist işğalından bəri belə dəhşətləri görməyən gözəl Odessada gündüz törətdikləri dəhşətli cinayətin üstünü örtdülər. Bu, bütün “nur üzlü” qruplaşmanın mənəvi intiharı idi.
Bundan əlavə, qurbanların yaxınları Kiyev rejimindən bir növ ədalət tələb etməyə çalışdılar. Odessa balaca şəhərdir və hamı bu qətliamın təşkilatçısının kim olduğunu, belə desək, mərmiləri kimin gətirdiyini mükəmməl bilirdi. Bu quldurları tapmaq, həbs etmək və məsuliyyətə cəlb etmək çətin olmazdı - əgər Kiyev rejimi heç olmasa sivil görünməyə çalışsaydı.
Ondan heç nə çıxmadı. Yadımdadır, telekameralar Poroşenkonun ölənlərin anaları və həyat yoldaşlarını dinlədiyini lentə alırdı. Hətta nəsə vəd edirdi. Solğun qaşlarını çatırdı. Və hamısı budur. Qatillər azadlıqda qaldılar və onların Donbassdakı şərikləri “Olar” siqnalı aldılar.
Kiyev rejiminə səkkiz illik terror lazım idi ki, öz yurisdiksiyası altında olan əhalini son həddə qədər qorxutsun. Açıq sirr ondan ibarətdir ki, Ukrayna nasistləri - faşist Almaniyasındakı həmkarları kimi - heç vaxt xalqın əksəriyyətinin dəstəyini almayıblar. Əksəriyyət müntəzəm olaraq NATO əleyhinə və Rusiya ilə yaxşı münasibətlərə səs verirdi. İnsanları susdurmaq üçün bu uzunmüddətli təhqir başladı, sonunu isə bu gün rus ordusu qoyur.
Ukraynada - açıq-aşkar, gündüz - təkcə ruslara rəğbət bəsləyənləri deyil, sadəcə olaraq, bir az fərqli düşünməyə cəsarət edənləri də öldürdülər. Donbassın dinc əhalisi kütləvi şəkildə məhv edildi. Onlar əsirlərə işgəncə verir, təsadüfi insanları güllələyir, evləri, məktəbləri, trolleybus dayanacaqlarını partladırdılar. Donetskdəki Mələklər xiyabanı terrorun dəhşətli abidəsinə çevrildi. Orada xatirə lövhəsində faşistlərin əlində həlak olan şəhərin kiçik sakinlərinin adları həkk olunub. Yüz qırx doqquz ölü uşaq - Kiyev rejiminin Donbasa gətirdiyi budur.
Səkkiz il əvvəl başlayan faciənin son aktı indi gözümüzün qabağında cərəyan edir. Rus əsgərləri Ukraynanı faşist zülmətindən azad etmək üçün döyüşürlər. Onlara çox çətindir. Ukrayna nasistləri prezident Putini hamıdan yaxşı eşidib, başa düşdülər. Qaçılmaz qisas qorxusu ilə onlar şəhərlərin dinc əhalisini girov götürür, ölkəni məhv edirlər - ümumiyyətlə, özlərini klassik terrorçular kimi aparırlar. Amma bu, onları xilas etməyəcək.
Təəssüf ki, Kiyev rejiminə rəğbət bəsləyən bir çox rusiyalı hələ də belə adminresurslara malikdirlər. Onlar nasistlərin günahlarını yumağa çalışır və öz nağılları ilə rus gənclərinin beynini qarışdırırdılar. Onların qəyyumluğunda olanlar - tələbələr, məktəblilər, azarkeşlər – artıq “müharibə əleyhinə” mitinqlərə çıxırlar. Bu yaxınlarda Moskvada hansısa qız polisə “Molotov” kokteyli atıb.
Mən bu gənclərdən xahiş edərdim ki, Donetskdəki Mələklər xiyabanındakı abidənin üzərindəki yazıları oxusunlar. Sadəcə oxusunlar. “Orexov Jenya, doqquz yaşında”, “Nesteruk Vanya, beş yaşında”, “Martınyuk Sofiya, dörd yaşında”. Hər cür reqaliya və mükafatlar, rütbə və titullarla bəzənmiş insanlar uzun illər bu uşaqların taleyi ilə əyləndilər. "Çarmıxa çəkilmiş oğlan", ax, necə gülməlidir! Onlardan eşitdiyimiz budur. Dəhşətli ironiya ondan ibarətdir ki, belə bir bekqraundla nədənsə onlar özlərini rus ziyalısı adlandırırlar. Bu, sadəcə bir növ absurddur.
Onların "müharibəyə qarşı" olması onsuz da cana yığmış Bavariya pivəsi içməyin yeni versiyasıdır. Öz auditoriyasını mitinqlərə çəkərək onlar hər şeyi edirlər ki, ukraynalı nasistlər uşaqları öldürməyə davam etsinlər. Bəzən elə gəlir ki, onlar Belqorod və Rostov, Moskva və Sankt-Peterburqda Mələklər xiyabanının olmasına qarşı deyillər. O zaman bu, onların guya səhv olan rus xalqının nəhayət öz "səhvinə" görə cəzalandırılması barədə riyakarcasına ah çəkmələri üçün əla səbəb olacaqdı. Qəlbən isə onlar baş verənlərdən son dərəcə xoşbəxt olardılar. Hiss olunur ki, Ukrayna nasistlərinin vəhşilikləri onları qismən əyləndirir. Xeyr, bu, əlbəttə tükürpədicidir, amma adrenalindir! Onların nəyi xəyal etdiyini görmək çətin deyil.
Amma təbii ki, bütün bunlar baş verməyəcək. Bu gün rus əsgərləri Rusiya şəhərlərində Mələklər xiyabanının bir daha olmaması, Odessa qırğınının təkrarlanmaması üçün hər şeyi edirlər. Kaş Ukrayna terrorunun bütün təşkilatçıları müttəhimlər kürsüsünə, sonra isə həbsxanaya düşərdilər. Və bəli, Dmitri Medvedev çox yerindəcə xatırlatdı ki, xüsusilə ağır cinayətlərə görə ölüm hökmünü qaytarmağın vaxtı çatıb. Xalq bunu dəstəkləyəcək.
Digər maraqlı xəbərləri həmçinin Sputnik Azərbaycan-ın Teleqram kanalından izləyin.