Yuxudan ayıldım ki, evimiz dağılıb hər tərəf toz-torpaq içindədir. Küçədən qışqırtı səsləri gəlirdi. Valideynlərim məni və bacımı evdən çıxarmağa çalışırdılar. Onlar deyirdi ki, ermənilər raket atıb. Gözümü aça bilmirdim, üz-gözüm qan idi. Amma qorxmurdum mən. Xəstəxanaya getdik, mənə həkimlər yardım edəndə gülürdüm. Orada mənim şəklimi çəkib paylaşdılar. Sonra mənə sual verdilər ki, niyə gülürsən? Mən dedim qorxmuram, heç kişidə qorxarmı?! Böyüyüb Polad Həşimov olacam, yəni onun kimi qəhrəman... O çox güclüdür, mən də güclü olacam”.
“Oktyabrın 11-i gecəsi, çox dəhşət idi. Bu dəqiqə danışdıqca gözümün önünə gəlir həmin anlar. Bəxtiyarın 5 yaşı vardı hadisə vaxtı. Ümumən qorxaq uşaq deyil. Çox incitməsən, ağlıyan da deyil. Evimiz raket zərbəsindən sonra dağıldı, 6 nəfər ailə üzvümüzdən daha çox Bəxtiyar yaralanmışdı. Tez onu xəstəxanaya çatdırdıq, həkimlər ona yardım etdikcə, uşaq gülürdü. Jurnalistlər onun şəklini çəkib paylaşmışdılar. Elə ondan sonra məşhurlaşdı. Soruşanda Bəxtiyar niyə gülürdün? Deyirdi ata mən qorxmuram. Mən Polad Həşimov kimi, qəhrəman olacam. Ermənilər dinc sakinlərə xeyli ziyan vurdu. Amma böyükdən kiçiyə hər birimiz qorxmadan öz şəhərimizdə qaldıq, Gəncəni tərk etmədik. Qələbəyə sevindik, şahidlik etdik. Çox saq olsun ölkə rəhbərimiz, bizim üçün yeni evlər tikilir. Dəymiş ziyan ödənilir. Bir daha belə acılar yaşamayaq!”